چگونه این همه سال رنج پیامبری را بر دوش كشیدی و «لا أَسْئَلُكُمْ عَلَیْهِ اَجْرا»، ورد زبانت بود! چگونه این همه دویدی با گام هایی كه لحظه ای نیاسودند و جز مشقت، سرنوشتی نداشتند؟
