حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف امام شیعیان در این زمان و آخرین فرد از ائمه دوازده گانه شیعه و سلسله‌ی چهارده نفری معصومین علیهم السلام می باشند. آن حضرت در سال ۲۶۰ هـ.ق پس از پدرشان امام حسن عسگری علیه السلام به امامت رسیدند
سال ۲۶۰ هـ.ق كه امام عسكری علیه‌السلام به شهادت رسید؛ هم سال آغاز امامت حضرت صاحب الامر عجل الله تعالی فرجه الشریف است و هم سال آغاز غیبت آن حضرت.[۱۱]
علامه طباطبائی در این خصوص می گوید:
تا سال ۲۶۰ هجرى كه پدر بزرگوارش شهید شد تحت كفالت و تربیت پدر مى زیست و از مردم پنهان و پوشیده بود و جز عده اى از خواص شیعه كسى به شرف ملاقات وى نائل نمى شد. و پس از شهادت امام یازدهم كه امامت در آن حضرت مستقر شد به امر خدا غیبت اختیار كرد و جز با نواب خاص خود به كسى ظاهر نمىشد جز در موارد استثنائى.[۱۲]
امام زمان (عج) چهار نایب خاص داشته اند كه به ترتیب عبارت است از:
عثمان بن سعید؛
محمد بن عثمان؛
حسین بن روح نوبختی؛
علی بن محمد سمری.[۱۳]
آن حضرت چند روز به مرگ على بن محمد سمرى (در سال ۳۲۹ ه.ق) به او اعلام نمودند كه تا شش روز دیگر از دنیا خواهد رفت و پس از آن باب نیابت خاصه بسته و غیبت كبرى واقع خواهد شد و تا روزى كه خدا در ظهور آن حضرت اذن دهد غیبت دوام خواهد یافت.
شیعیان در دوران غیبت در انتظار ظهور آن حضرت هستند. انتظار ظهور امام زمان (عج) در روایت شیعه با عنوان انتظار فرج از بهترین اعمال خوانده شده است.
در كتاب مكیال المكارم آمده است: معنای انتظار عبارت است از یك حالت قلبی و روحی كه از آماده شدن برای چیزی كه در انتظارش هستی، برمی‌آید... پس هر قدر انتظار شدیدتر باشد، آماده شدن هم بیشتر می‌شود. آیا نمی‌بینی كه وقتی مسافری داشته باشی كه منتظر آمدنش هستی، هر چه زمان آمدنش نزدیكتر شود، آمادگی تو هم برای این امر بیشتر می‌شود.
