دختر خردسال امام حسین (ع) كه در خرابه شام، از شدت سوز و گداز در فراق پدر، جان به جان آفرین تسلیم نمود.
با ملاحظه كتب و اقوال گوناگون، مجموع فرزندانی كه به امام حسین علیه‌السلام نسبت داده شده است هشت دختر و سیزده پسر است.
هشت دختر آن حضرت: فاطمه كبری و فاطمه صغری و زبیده و زینب و سكینه و آن دختر كه در خرابه وفات كرد (كه بعضی نامش را زبیده و بعضی رقیه گفته‌اند) و ام‌كلثوم و صفیه می‌باشند.
و سیزده پسر وی: علی‌اكبر، علی اوسط، علی‌اصغر، محمد، جعفر، قاسم، عبدالله، محسن، ابراهیم، حمزه، عمر، زید و عمران‌بن‌الحسین (ع) می‌باشند.
حضرت رقیه (ع) در عاشورا
در بعضی روایات آمده است: حضرت سكینه سلام الله علیها در روز عاشورا به خواهر سه‌ساله‌ای (كه به‌احتمال قوی همان حضرت رقیه (ع) باشد) گفت: «بیا دامن پدر را بگیریم و نگذاریم برود كشته بشود.»
امام حسین (ع) با شنیدن این سخن بسیار اشك ریخت و آنگاه رقیه (ع) صدا زد: «بابا! مانعت نمی‌شوم. صبر كن تا تو را ببینم.»
امام حسین (ع) او را در آغوش گرفت و لب‌های خشكیده‌اش را بوسید. در این هنگام آن نازدانه ندا در داد كه:
العطش العطش، فان الظما قد احرقنی
بابا بسیار تشنه ام، شدت تشنگی جگرم را آتش زده است.
امام حسین (ع) به او فرمود: «كنار خیمه بنشین تا برای تو آب بیاورم». آنگاه امام حسین (ع) برخاست تا به سوی میدان برود، باز هم رقیه دامن پدر را گرفت و با گریه گفت:
یا ابه این تمضی عنا؟
بابا جان كجا می‌روی؟ چرا از ما بریده‌ای؟
